Mar e Lume

Ando estes días de viaxe. Algo ó lonxe, pouso a miña ollada sobre un illote no que o perfil escuro dun castelo salienta sobre as claridade do azul do ceo. Aquí onde estou, afastado dese illote por unha grande franxa de mar, traio á miña memoria a historia dun ilustre personaxe literario. Non é outro que Edmundo Dantés, o protagonista de O conde de Montecristo, unha das novelas de sona de Alexandre Dumas.

Foi unha das lecturas favoritas da miña adolescencia, as aventuras dese home preso no castelo de If, nese illote a carón de Marsella. Dumas, canda Xulio Verne e Emilio Salgari, conforman moitas das miñas lecturas nos meus anos mozos, eses nos que a paixón por ler se afianza ou morre.

O sol deita os seus raios a cachón, que o espello do mar azul reflicte sen piedade. E acordo das imaxes coas que almorcei un destes días escoitando as noticias no televisor. Preséntanse tamén nas meniñas dos meus ollos as fotografías do lume publicadas neste xornal. De camiño aquí, atravesei España en coche. O cheiro a fume ateigaba o aire da miña vila cando parei alí e acompañoume ata a provincia de Zamora.

As razóns que levaron á cadea a Edmundo Dantés no castelo de If son coñecidas, a vinganza e a envexa. Todas as persoas que teñan lido a novela, terano ben claro. Porén, a min escapanseme as razóns destes incendios. Se son provocados pola humana vontade, a realidade resulta incomprensible. ¿Que se gaña con iso? A única resposta é nada. ¿Que se perde? Moito. E non fai falla explicalo. Abonda ollar as pegadas do lume nos montes queimados. A emoción de ver o illote co castelo de If é efémera: está eivada e escurecida polo negro dos montes queimados na miña terra.