Amantes da intemperie.

\“Tenho a náusea física da humanidade vulgar, que é, aliás, a única que há. E capricho, às vezes, em aprofundar essa náusea, como se pode provocar um vômito para aliviar a vontade de vomitar\”. (O livro do desassossego, Fernando Pessoa).

Cando os da benemérita lle deron o alto a aquel tunante malandrín, para pedirlle explicacións sobre o bacoriño pedrés que levaba ao lombo, o ínclito raposeiro non tivo mellor ocorrencia ca responder con altiveza, talmente perplexo: \“Mira onde se veu rubir este desvergonzado do carafio!\”

Primeiro fártanse de argallar falcatrúas, de encher o mapa de Blesas, de engraxarlle a paxarola a un tal Bárcenas, de acomodar rabaños de carneiros e lapadoiras. Seguidamente fanse de rogar, negando e renegando as súas prosaicas babecadas. A continuación envíannos por diante unha sarta de tertulianos adeptos para decotarlle os picos aos escambróns. Despois relátannos o conto do bácoro pedrés que se lle rubiu ás costas sen o seu beneplácito, negando a evidencia e o parentesco –político- con semellantes garduñas. E, finalmente tratan de convencernos de que descubriron o antídoto que acabará cos males que eles mesmos idearon, e de que o seu canceríxeno edulcorante –pílula da amnesia colectiva- é tan saboroso coma as mesmas apóutegas do limbo.

E coma sempre, sen que nos decatemos, vannos amarrando outra tempada máis. Ou nós ou o caos! E nós –parviños de nós!- picamos mansamente, coma se nada pasara, coma se as catástrofes e as súas insulsas parvadas só puideran acontecer por obra e graza do mesmo espírito santo.

Mira que somos pánfilos! Deixámonos gobernar por unha recua de ilustres pillabáns, dotados da habelencia necesaria para facernos sentir a sensación de gozarmos á custa dos nosos infortunios. Andamos rodeados de bois cobizosos, á espreita de calquera malura que nos infeste. E nós, no canto de enfurruñarnos, lucimos a xenuína estulticia que inza no noso ser, abaneando o rabo e xemendo coma cadeliños submisos, cada vez que nos espetan un moquete na nosa apesarada estampa.

Ah! Ao meu tío Lisardo dálle o salouco cada vez que as autoridades competentes tratan de distraernos con retrousos coma \“ese señor\”, \“non teño vagar para discutir con ese tal\”, pensando que a xente do común imos engulir o conto de que os tales das polainas son xogadores autónomos que traballan por conta propia, no canto de trileros disciplinados ou notorios serventes de luxo, que acabarán xubilándose con pensións millonarias sen ter cotizado un chavo. En fin, amantes da intemperie reinante, pretendendo facernos comungar con eterna ladaíña de que, o que as fai sempre as paga.