Quo vadis, nacionalismo?
\“Definiu César toda a figura da ambição quando disse aquelas palavras: Antes o primeiro na aldeia do que o segundo em Roma!\” (O livro do desassossego, Fernando Pessoa).
Os nacionalistas galegos seguimos talmente apampados. Confundimos o ideario político coas crenzas relixiosas e somos incapaces, malia ter tantas coincidencias, de pornos de acordo e atopar fórmulas que nos permitan enfiar propostas –candidaturas conxuntas- para traballarmos en serio polo benestar da nosa veciñanza.
Estamos a piques de alcanzar a parvidade sublime, e seguimos permitindo, aturando e impulsando, sen tusir, a asneira de iluminados arciprestes que ocupan o camarín co seu egocentrismo militante, elevando á condición de principio irrenunciable a adoración do propio embigo, ata o punto de comportarse, e facernos comportar aos demais, como auténticos ouroboros. Si, esas reviradas e estúpidas serpes da mitoloxía, coa cola metida na boca, enroscadas en forma de círculo, e que van engulindo o seu propio corpo, ata devorarse a si mesmas, para acabar negando a súa propia existencia.
Pois iso, ouroboros, ou bechos necios, escenificando decotío o mito de Sísifo, pensando que alcanzarán o ceo, tentando rubir a pé, cunha pedra ao lombo, sen que lle importe un carallo arrolar centos de veces pola ladeira abaixo, pretendendo convencernos de que avistaron a cima do monte, a pesar da súa endémica cegueira.
A actual fauna política –a galega tamén- está abarrotada de ácaros anódinos, seres teimudos que, malia non durmir, se erguen á rompida do día, despois de gastar a noite argallando ideas estúpidas, para atoldar a luz, gurrando e porfiando co vento, predicando a solvencia das súas inútiles ocorrencias, negándose a escoitar á xente, por medo a que alguén se atreva a estamparlle na súa propia cara o grao de ignominia que os eclipsa, ata o punto de ser incapaces de comprender que, cando un leva tanto tempo xogando sen atinar, o mellor que pode facer é permitir que outros chuten os penaltis.
Pois si. Talvez sería loable que, despois de partillar o pouco que herdamos, fósemos quen de decatarnos do parentesco que nos une, para traballar os eidos en común e pór a colleita a disposición dunha Terra, cada vez máis desnutrida, por mor de tantas maldades alleas, mais tamén pola culpa da nosa estulticia de gastarmos os aforros en infrutíferos preitos. Mais non, preferimos ir sós á feira, tratando de vender unha vaquiña tísica, coma se fose a mellor do mundo, sen que nos importe o que pensan os potenciais destinatarios.
Ah! Como somos poucos e ao final todo se sabe, o meu tío Lisardo é dos que pensa que, maila as desavinzas e a pesar dos pesares, mais cedo ca tarde terá que haber algo de unidade nacionalista, a non ser que a estupidez nos acabe volvendo parvos de remate.
Xosé Antón Jardón Dacal