O trunfo dos carrapatos.

\“Irrita-me a felicidade de todos estes homens que não sabem que são infelizes…Por isto, contudo, os amo a todos. Meus queridos vegetais!\” (O livro do desassossego, Fernando Pessoa).

Os señores do goberno deberían responder pola contumelia que armaron, alarmando e angustiando á cidadanía, con esa parvada do escaneado dos carnés de identidade polas entidades bancarias. E todos deberiamos reflexionar –e reaccionar- contra a abusiva inxerencia de moitas entidades públicas e privadas na esfera privada da xente normal.

Lémbrome, coma se fose arestora, a cara de ferreiro que puxo o meu pai cando descubriu que o banco lle estaban virlando cartos da conta, sen o seu consentimento. Botaba lume por unha orella e fume pola outra. Fixo baixar a todos os santos do ceo, mudou a conta para outra entidade, e o único que logrou foi perder o tempo. Os novos amos do seu diñeiro seguíronlle encabando as comisións de mantemento, engadíronlle as de administración, e empalmáronlle as de non sei que e as do non sei canto. De pouco lle valeu pórse tan farruco. Morreu sen comprender as razóns polas que non mandaba nos seus propios cartos.

A pesar de que o meu pai chegara a alcanzar a categoría de cliente preferente, cada vez que pretendía entrar na sucursal, non tiña máis remedio ca seguir o protocolo coma un calquera: premer o botonciño, agardar un instante, escoitar un ruxerruxe, empurrar a porta e entrar.

Tardou moito tempo en emporse a ese toutizo ritual, en convivir coa sensación de clandestinidade que se sinte antes de entrar neses lugares aos que nunca queres ir mais non podes evitalo. Porfiaron con el ata convencelo de que, con semellante cerimonia, deixaba de ser un presunto atracador, para converterse nun cliente respectable, que vén sendo algo así coma un papahostias máis, engrosando a ringleira de usuarios, á espreita diso que lle chaman atención personalizada, para xestionar en corpo presente o que non dás resolto dende a casa, a través da banca electrónica, o fabuloso sistema que te converte nun empregado sen soldo.

Que tempos! Levamos os cartos ao banco e ímonos coma cans. Sen a tixola, sen o transistor, sen o almanaque. E sen saber quen manipula o chintófano que nos concede o mester de deixarmos de ser sospeitosos, porque ninguén mira cara a porta cando prememos o maldito timbre do nabo. En fin, estamos conformes e somos felices, porque nin sequera temos ansia por recuperar a mera que nos toca desas catro cadelas -61 mil millóns e pico- que pagamos entre todos, para o asunto ese da reestruturación bancaria.

Ah! O meu tío Lisardo coida que iso do escaneado dos de-ene-ís, talvez non sexa máis ca unha de tantas manobras dos donos dos nosos cartos –e das nosas vidas- para ir convertendo os carrapatos en criaturas normais, mediante refinadas artimañas coas que, pouco a pouco, nos van elevando a todos á sublime categoría de presuntos delincuentes.

Xosé Antón Jardón Dacal