De ausencias e de trens.

Fíxome estraño o non estar na miña vila no día grande das nosas letras. Foi este o primeiro ano en moitos que non estou alí, ben sexa entregando algún premio, asinando libros ou colaborando de calquera xeito coas actividades que se desenvolven nesa data. Unha celebración familiar, fóra de Galicia e longamente preparada, foi o motivo da miña ausencia. En calquera caso, boteino de menos. Comecei a escribir este artigo o pasado 17 de maio, sentado nun tren camiño de Madrid, xusto cando parabamos na estación de Ourense. Foi a primeira vez que viaxei así á capital, pois ata agora sempre tiña ido en coche ou en avión. En calquera caso, resultoume máis cómoda a viaxe, aproveitei o tempo para ler e mesmo escribir algo, cousa esta última á que no avión non me afago. Porén, malia o agradable da experiencia, aínda hoxe non fun quen de entenderes esa ruta estraña, que partindo de Vigo, foi parando en Redondela, Pontevedra, Vilagarcía e finalmente Santiago, onde despois dun descanso continuamos viaxe cara a Ourense, para finalmente seguir a Madrid pasando por Zamora. En fin, un sube e baixa de aquí para alá, do que non sei se os técnicos que o idearon están certos ou non. Estean como estean, non no lo van dicir. Ben entendo, pois, as reclamacións que Vigo fai para unha unión directa co centro de España. Dáme por cavilar, que vai resultar que a liña recta non é a distancia máis curta entre dous puntos, cando estes dous teñen por nomes Vigo e Madrid. De ser así, váiseme caer un mito matemático, unha verdade considerada como universal. En calquera caso, o que se debería mellorar (e moito, ademais) é o sistema de venda de billetes pola web, Agora mesmo vén sendo un pequeno desastre e mercar unha pasaxe convértese nunha odisea aínda máis grande ca de Ulises, rei de Ítaca, que tan ben cantou Homero. E se dado o caso hai que facer unha reclamación por calquera cousa, pois que lles vou contar, sénteste como don Quixote pelexando contra muíños de vento. Menos mal que a estancia e a viaxe en si resultaron máis agradables que o proceso de compra. En calquera caso, nun salaio, chegamos de Vigo a Pontevedra. Ese traxecto, duroume unhas poucas páxinas do libro que estaba a ler. E concentrado como estaba na lectura, tiráronme do libro as palabras que saian polos altofalantes anunciando que chegaramos a Santiago. Ó final vai resultar que os pallasos da tele tiñan razón cando cantaban aquilo de viaxar é un pracer. O que si é un verdadeiro pracer é ler a Luísa Villalta, a autora homenaxeada este ano nas Letras Galegas e prematuramente desaparecida. Os poemas de Música reservada, Ruído, Rota ao interior do ollo ou En concreto, son unha ledicia. Esta muller, a máis de escritora foi filóloga e unha excelente violinista. Ai! O violín! Encántame a música dese instrumento. Todos os veráns, na compaña do meu fillo, non perdo os concertos do Festival Intercéltico do Morrazo. Sempre veñen grupos excelentes nos que hai magníficos violinistas. Agora mesmo, namentres o verde das árbores e o gris cinsento do ceo anubrado van pasando pola xanela do vagón, escoito no meu móbil un violinista irlandés chamado Davy Spillaine cunha peza titulada O camiñante da media noite. Así, entre escrita, lectura e música, van pasando as horas da viaxe. Para facer un alto, decido dar un paseo ata o derradeiro vagón, para tomar un café. Polo camiño vou observando á xente. Hai persoas que estudan, que xogan no móbil, que len, que ven unha película nos seus portátiles. Fíxome tamén nun chinés que dorme alleo a todo. Porén, a miña mente cavila en que, de todas esas persoas que len, a maioría levan un libro entre as mans. Iso é algo que me alegra. As tecnoloxías están ben, mais esa sensación inexplicable que se ten co tacto ó pasar as páxinas dun libro é algo que non se pode experimentar nun aparello electrónico. De volta ó meu asento, a miña ollada crúzase coa do home sentado fronte a min. Ao subires en Santiago faloume en inglés, pedindo desculpas pola molestia ó colocares a equipaxe na balda. Agora, absorto nos seus pensamentos, tira os seus ollos de min e volve contemplar a paisaxe pola fiestra, namentres agarima a man dereita da súa dona, que, no asento a carón del, dorme tranquilamente coa man esquerda na fronte termando do seu floco de cabelo tinxido de violeta.

Rafael Laso Lorenzo.