Máis de cinco horas con Mario

Hoxe é un día triste. E a Miguel Delibes, alá onde estea, non lle molestará que use, para este meu humilde artigo, o título dunha das súas máis famosas novelas modificado con dúas palabras a maiores. En realidade, non puiden evitar usalo, pois reflicte con absoluta certeza todo o tempo que investín na lectura de Mario Vargas Llosa, que nos deixou para sempre orfos da súa palabra, da súa escrita. Cinco horas non dan para moito e menos para ler a ampla obra dun autor con maiúsculas.

Talvez comezar a semana coa nova do seu pasamento, non sexa unha boa cousa, mais a vida é así de caprichosa. Descoñezo se a morte o sorprendeu escribindo, como el quería que fose e deixou dito en varias entrevistas. Tanto ten. Agora quedamos sen el, o derradeiro representante do famoso estoupido da literatura hispanoamericana.

O tempo pasa e non perdoa, lei universal e inmutable. Van alá corenta e catro anos que lin por primeira vez unha novela do premio Nobel peruano. Namentres escribo este artigo, contémploa aos poucos, pousando a miña ollada sobre ela, a carón do computador. Eses anos non pasaron en balde para o papel, amarelado polo paso do tempo. La guerra del fin del mundo, velaí o título publicado no ano 1981 pola editorial Plaza&Janés. Afrontei esa lectura pouco antes de cumprir dezasete anos. Lía de noite, despois de estudar, xa deitado na cama e pechado no meu cuarto, co meu albornoz no chan para que a luz non se coase por baixo da porta e miña nai non se decatase de que o seu fillo seguía a ler ás tantas da madrugada. As aventuras do Conselheiro, aquel home que era alto e tan fraco que parecía sempre de perfil (frase coa que comeza a novela), prendéronme de tal xeito que devecía porque a noite fose máis longa ou porque chegase o día seguinte para seguir coa lectura. Despois dela viñeron La ciudad y los perros, La tía Julia y el escribidor, Pantaleón y las visitadoras e moitas máis. O verán pasado merquei na feira, nun posto de libros de vello, a súa novela Quién mató a Palomino Molero, que lin dunha sentada. Nada que ver co tempo dedicado ás andanzas de Antonio O Conselheiro na súa guerra da fin do mundo. Levanto a tapa desa novela para deixar á vista esa primeira páxina onde a tinta azul da sinatura de Mario Vargas Llosa fica inalterable, inmune a ese paso do tempo que non tivo piedade do papel do libro.  Perdeu a brancura, amarelou e avellentou. Nada estraño, tendo en conta os corenta e catro anos que pasaron. Porén, nesas páxinas seguirá a estar para sempre o autor que as escribiu. 

Rafael Laso Lorenzo